آخر هفته ، فیلم یک خانواده محترم رو با دوستم دیدیم. متفاوت بود از هر آنچه که فکر می کردم . سالن سینما تقریبا پر بود وبیشتر غیر ایرانی بودند.بخش های از فیلم بیش از اندازه سیاه بود ودر کل اندوهناک .دعواهای خیابانی ، کنترل با دوربین مدار بستهء کلاس درس و...حتی دوست من که تا حالا ایران نیومده هم همین نظر رو داشت. نماهای فضای شهریش هم که فاجعه بود.
به نظر من قشنگ ترین نمای فیلم تصویر برادر زاده امیر جلوی ورودی آی سی یو بود .
درسته که بودند و هستند کسایی که با هزار جور ادا و اطوار و سیاست ،از ورود ممنوع های رفتار انسانی عبور کردند و یکه تاز هستند ولی در نهایت زیر صفر هستند . دلهای شادی ندارند ونه روح شادی دارند و نه جسم آرومی و هیچ کدومشون چشماشون نمی خنده....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر